Ken je dat gevoel dat je maar blijft wikken en wegen? Enerzijds wil je vasthouden aan het bekende en veilige, anderzijds streef je naar ontwikkeling, spanning en vernieuwing. Je wilt blijven waar je bent en op het volgende moment niets liever dan wegrennen naar iets anders. Wanneer luister je nu naar het één en wanneer naar het ander, wanneer luister je nu naar je hoofd en wanneer naar je hart?

Zonder dat ik mij dat bewust heb beseft, heb ik langdurig in een staat van strijd geleefd. Ik leefde sterk in weerstand tegen waar ik me bevond en die weerstand voelde ik als een innerlijke onrust door mijn aders stromen.

Als ik in een relatie stond had ik weerstand tegen samenzijn, bij de minste of geringste discussie ging ik twijfelen aan de houdbaarheid van de relatie. Als ik niet in een relatie stond had ik weerstand tegen alleen zijn en hield me als afleiding in een constante staat van beweging. Wanneer was het ooit genoeg, kon ik tevreden zijn met waar ik me bevond? Zou ik mijn hele leven zoeken naar een nieuwe baan, een ander huis of dwangmatig streven naar een andere relatie?

De strijd die aan de gang was tussen mijn hart en mijn hoofd, werd weerspiegeld in mijn leven. Ik wist het verschil niet meer tussen mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn emoties, een vastgelopen gedragspatroon of gewoon een karaktereigenschap. De onrust en twijfel begon te versmelten met wie ik dacht te zijn.

 

Verslaafd aan emoties

Het klinkt heel raar, helemaal omdat emoties niet iets tastbaars lijken. Maar toch kun je biologisch gezien verslaafd raken aan een emotie. Achteraf gezien weet ik dat ik verslaafd was aan deze onrust, de strijd, het hopeloos zoekende. Het is een bepaald gedrag wat ik onbewust in stand hield. Jarenlang kon ik dit gedrag goed praten, dit was wie ik ben, een beweeglijk en onrustig type. Maar uiteindelijk kon ik dit ook aan mezelf niet meer verkopen.

Als je eenmaal inziet hoe het werkt in je lichaam, krijg je ook meer inzicht in het verschil tussen denken (hoofd) en voelen (hart). Een emotie bijvoorbeeld komt uit je hersenen. Wanneer je een emotie ervaart worden er allerlei hersengebieden actief en daarbij komen er een heleboel hormonen en neurotransmitters vrij. Deze hormonen zijn niet alleen actief in je hersenen maar ook in je lichaam. Er worden allerlei processen opgang gebracht waardoor je de emotie voelt.

Wanneer je een emotie vaak ervaart worden er veel neurotransmitters op je cellen ‘gegooid’. Er zijn steeds meer neurotransmitters nodig om hetzelfde effect in de cel teweeg te brengen. Dit is precies zoals een verslaving aan bijvoorbeeld drugs werkt.

Ook al wil je de emotie niet, je lichaam gaat wel vragen om het chemische stofje en zal desnoods zoeken naar een externe situatie om het te vinden. En als je verslaafd bent aan twijfelen, onrust of boos worden, dan gaat je lichaam verwachten dat het chemische stofje wat bij deze emotie hoort om de zoveel tijd wordt afgegeven. Totdat jij inziet dat je dit niet meer wilt en je los wilt maken van deze emotie-verslaving.

 

De taal van het hoofd

Als je het verschil wilt ervaren tussen het verstand en het hart, dien je te begrijpen dat ze communiceren met verschillende talen, ze begrijpen elkaar totaal niet. Het hart kent als taal liefde en vertrouwen. Het verstand heeft als taal angst en veiligheid.

Het verstand zoekt veiligheid en wordt aangestuurd door angst, deze angst komt tot uitdrukking via emoties. Alle emoties zoals onrust, neerslachtigheid, boosheid, verdriet of teleurstelling worden opgewekt door de chemische reacties in je hersenen (hormonen en neurotransmitters).

Als gevoelens vanuit het hart tot uitdrukking komen, begrijpen de hersenen dit niet. Ons verstand wil graag controle hebben, weten waar het heen gaat, vast blijven zitten in voorspelbare uitkomsten. Dan komen er ineens gevoelens vanuit het hart en die taal spreken de hersenen niet en alle alarmbellen gaan af. Dan komt het controlemechanisme in werking en worden allerlei chemische stofjes aangemaakt. Met een emotionele reactie zoals frustratie, onrust of twijfel tot gevolg. Wat je voelt is het spanningsveld tussen de gedachte (hoofd) en het gevoel (hart).

 

De taal van het hart

Je ziel heeft een verbinding met je hart en is naar deze aarde gekomen met een bepaald doel. Deze ziel heeft het grotere plaatje voor ogen, wil niets liever dan het pad volgen wat is uitgestippeld voor dit specifieke leven. Het hart wil dat je je ontwikkelt, je angsten loslaat en simpelweg vertrouwt, zodat ze je brengt waar je moet zijn.

Je ziel praat met je door middel van gevoelens via het hart. Gevoelens herken je aan het gebrek aan logica, je weet niet waarom je het voelt, je weet het gewoon.

Het komt niet uit een chemische reactie voort en heeft geen connectie met de hersenen. Het hart kent ook geen kaders, ze leeft zonder begrenzing. Ze heeft geen haast, dus een besluit hoeft niet op stel en sprong genomen te worden.

Het hart en het hoofd kunnen in balans samen werken, ze hoeven elkaar niet uit te sluiten. Het hart is hierbij leidend, die weet waar het heen wil, die geeft de richting aan. De hersenen volgen en zorgen voor een veilige route daar naartoe.

Het is moeilijk om de gevoelens van het hart te voelen zolang we overspoeld worden door emoties en gedachten. Daarom ga je eerst een scheiding tussen emoties en gedachten aanbrengen om vast te stellen wat waar thuis hoort.

 

Jezelf observeren

Als je vanaf een afstand je emoties en gedachten observeert, kun je ze herleiden naar de oorsprong. Dan kun je bepalen of ze een basis hebben vanuit angst of vanuit liefde.

De meeste gedachten zijn gebaseerd op angst, onveiligheid of stilstand. Daarvan kun je besluiten afstand te nemen, die je kunt creëren door ze te observeren. Het doel van observeren is dat je je niet gelijk laat meeslepen met deze weerbarstige gedachten en emoties. Die sturen ons namelijk in de meeste gevallen de verkeerde kant op.

Probeer bij elke situatie de emotie voor te zijn, dat gaat makkelijker als je jezelf vanaf een afstandje bekijkt, want dan kun je op tijd ingrijpen. Als je het punt bereikt dat je niet meer gelijk mee gaat in de emotie, dan heb je voldoende afstand om anders te gaan reageren.

In het begin kom je af en toe in aanraking met je hart, maar hoe vaker je oefent, hoe meer je gaat ervaren wat er inwendig met je gebeurt. De keuze anders te reageren zorgt ervoor dat de emotie uiteindelijk steeds minder vaak zal terugkeren. Zodra we niet meer constant in emoties en gedachten leven, gaan we ervaren wat we voelen.

 

Een pad van zelfontdekking

De reis die je maakt van je hoofd naar je hart, die wandel je je hele leven. Er is niet één methode of oplossing die je er in een paar weken brengt. We kunnen beter tevreden zijn met waar we staan en met elke stap die we zetten.

In mijn omgeving ervaar ik dat we deze innerlijke strijd steeds sterker gaan ervaren, met allerlei vervelende situaties en/of lichamelijke klachten tot gevolg. Wij gaan het nu eenmaal steeds minder prettig vinden om alleen te leven vanuit ons hoofd. Alleen leven vanuit je hoofd geeft gevoelens van leegte en geeft het gevoel dat er een belangrijk element ontbreekt.

Het heeft mij persoonlijk de nodige frustratie gegeven dat dit groeiproces maar blijft doorgaan. Het zijn voortdurend pittige lessen in het hebben van geduld en vertrouwen.

Als je meer wilt leven vanuit je gevoel en niet alleen de veiligheid van je verstand, dan kun je niets anders doen dan geduld hebben met jezelf. Het gaat gepaard gaat met vallen en opstaan en er is niemand anders die het voor je kan doen.

Ook ik klim gestaag verder, soms mopperend, maar meestal met veel plezier. Als je eenmaal vaak genoeg de ware gevoelens van je hart hebt ervaren, dan geniet je van de reis en laat je het einddoel los, want daar kom je dan vanzelf.